Opinión

Nada novo baixo das estrelas

Non busquen o motivo: non o hai. Busquen a causa e empezarán a comprendelo todo. O motivo é a razón pola que se fai algo. A causa é unha cousa ou acontecemento que orixina outra cousa ou acontecemento.

Non existe motivo para a violencia machista. Para ser máis exacta, non existe motivo para ningún tipo de violencia. Existe, pola contra, unha causa subxacente entre todas aquelas circunstancias ou feitos cos que se pretende, se non xustificar, si explicar a barbarie. Trátase da consideración das mulleres como propiedade dos homes. Velaí a cousa e a causa. Despois, vén o que vén. Sábese. Repítese en todos os tons e volumes posíbeis. Porén, bate nas paredes dun sistema que se resiste a desaparecer e pérdese no eco. Mentres, rexorden os nostálxicos das vellas teorías, doadas de atopar aínda nos textos de ‘ Enseñanzas del Hogar’ da Sección Feminina da Falanxe. 
As persoas da miña idade —homes e mulleres— tivemos que nos educar en feminismo, iso que non é o machismo declinado en feminino, senón a defensa da igualdade de dereitos de homes e mulleres. Teoricamente, a xente nova xa medrou aprendendo ese abecedario. Secasí, o patriarcado é noticia de cote na súa máis terríbel manifestación práctica. 

Tócanos, xa que logo, a cantas e cantos escribimos co propósito de non facelo en van, tanxer de novo as campás con badaladas a morte. Foi en Baiona, o primeiro crime do ano en Galiza. Un profesor. Case ao mesmo tempo, os que poderían ser os seus alumnos, ensaiaban navalladas nunha praza da Coruña. É ese un decreto da historia? Non lle podemos cambiar o rumbo?

De aquí e de aló, de antes e de agora, apenas uns nomes: Joaquina Mosquera Ribera (1805-1849), avoa paterna de Emilia Pardo Bazán, asasinada polo seu segundo marido en Betanzos. Delmira Agustini (1886-1914), poeta uruguaia, asasinada de dous tiros polo seu cónxuxe. Analí Huaycho Hannover (1976-2013), xornalista boliviana, vítima mortal dun policía da UTARC (un organismo de Intelixencia e Contraintelixencia), casualmente o home co que casara había algúns anos. 

Para responder ao tópico que tan ben reflicte a canción ‘El preso número 9’, o de «voy a buscarlos al Más Allá», tamén eles as seguiron ao Alén suicidándose, aínda que o policía boliviano podería ter simulado a propia morte porque, tantos anos despois (mañá, 11 de febreiro hai dez), perduran moitas sombras. O fillo, daquela  un neniño, será agora un adolescente a loitar coa memoria do sangue que viu verter. 

É evidente que a estas feras -con perdón dos animais salvaxes-  nin sequera lles doen os fillos. Dóelles o seu orgullo magoado polo propio cretinismo. Mal haxa quen llelo arroupe!

Comentarios