Insomnio
En pixama, os ollos afundidos e pequenos. Arrastrando un aceno de total desacougo.
Hoxe a vida non foi doada.
Métome na cama: sabas de lixa, colchón de pedra de mar.
Atrancos que xurdiron sen ser chamados.
Saberán que cargo cos pesares de todo o mundo?
Lámpada que apaga e dó que acende. Podería ser peor, podería..., pero o condicional simple non conforta, podería...
Vai frío, xeo na almofada, así non hai quen durma, necesito unha fase REM xa, sen dilacións. Os pensamentos chimpan dunha orella á outra; queredes estar quedos?! Por que non ides à cociña? Xa vos irei coller cando precise facer caldo de autocompaixón.
Dous pares de pálpebras devecendo por copular entre elas, que xa son horas. As pupilas dos ollos non queren tal cousa, prefi ren observar o farol que espía pola fi estra. Semella que ninguén vai poder durmir. Dorme a lúa, acaso? Pero dorme o sol que guía o meu latexo. Inda non toca camiñar a paso maino? Si, meu, xa é tempo, pero...
A vida onte non foi doada.
Que hai de contar ovellas? O atletismo ovino non funciona. Polo amor
de Deus, queredes deixar de trotar? Pensamentos, ovellas, latexo… dereitiños a coller as tres da mañá. Non van fuxir, tranquilos, nin as catro nin as cinco...
Pouco a pouco as ovellas estombállanse no pasto, a almofada faise máis quente e derrete os pensamentos, fartos de excitar o latexo. As pálpebras, gozosas, entréganse ao pracer mutuo, as pupilas esquecen a luz do farol, e o sono pide permiso para instalarse. Entra, entra sen medo, chegas tarde, pero douche a benvida.
Non pensa o mesmo o espertador.
Hoxe a vida non vai ser doada...
María Fática González Comesaña
Facultade de Química [Vigo]
Ele
- ... Bótote de menos, L. Boto de menos os xestos que facías sen te dar de conta, a expresión que puñas cada mañá... Tiñas unha faciana preciosa, a máis bonita, pensei moitas veces, a máis bonita do mundo... Agora daría o que fose, calquera cousa, con tal de que volveses acariñarme coas túas mans, mirarme coa dozura coa que me mirabas... Aire... Calquera cousa..., porque volveses arrecuncharte xunto a min pola noite e murmurases que me queres, que non marche nunca, que es feliz ao meu carón... Un último momento, cando menos, con iso bastaría, o xusto para che dicir que te quero, que te quixen cada un de todos os días, que signifi cabas todo na miña vida... Aire, estou... Como se fai, dime, como se vive agora, como seguir sen a túa risa...? A túa risa..., risa... Calquera cousa, digo, calquera cousa, verte, parecía o normal cando estabas, pero agora vexo que non, non, non era normal, non era normal..., nada normal... Ninguén sabe como, ninguén estaba en nós... Aire, aire, dereita... Ninguén te vía espertar cada mañá, menos eu... E todos parecen saber como se fai..., todos... Que idea teñen eles... En ti, Ele, penso no que te sigo querendo...
Todo isto pasaba pola cabeza de João Queiroz, funambulista, mentres estaba suspendido a trinta metros do chan. A xente aplaudía.
Damián Guede Otero
IES Val Miñor [Nigrán]
