Opinión

Verdún, 1916 / A liberdade

Verdún, 1916

O coronel Carl pechou o gas da lámpada, quitou as botas, embreadas de lama, e meteuse traballosamente no saco. Estaba exhausto e os seus homes necesitaban un descanso. A lúa filtraba, a través dun rachón lateral na tea, unha lámina de luz espectral no interior da tenda de campaña. De cando en cando oíase, como ruído no cuarto do lado, o fragor esporádico e atenuado dos obuses no val do Mosa. O seu último pensamento do día foi para Claire, a súa muller, da que recibira carta esa mañá.

Espertouno un ruído inconcreto, como o retumbar dunha porta. As baterías alemás, con horario de oficina, volvían á carga. Deulles as primeiras ordes aos seus homes. Tiñan que realizar un repregamento táctico. Dendea súa atalaia, os seus soldados parecían figuriñas de chumbo. O horror da guerra era só un motivo pictórico.

A infantería alemá ocupou o val ese mesmo mércores ao caer a tarde. O xoves pola mañanciña, Clara chamou o doutor Vilas. Tivo que explicarlle á recepcionista que a consulta esta vez tiña que ser telefónica. Fixérona esperar media hora.

–Carlos leva unha semana pechado no estudio, cos seus soldadiños e os seus dioramas. Non sae nin para comer.
–Como non me chamou antes?
–Esperaba que entrase en razón. Esta vez é distinto. Non me vai quedar máis remedio que viaxar a Bordeos e organizar unha misión humanitaria da Cruz Vermella.
–Unha que?

A pregunta no obtivo resposta. O doutor Vilas quedou mirando o Freud que presidía o seu escritorio, en busca de inspiración. Colgou o teléfono e achegouse ao teclado do ordenador. O seu diagnóstico para Carlos fora quixotismo, variante primeira-guerra-mundial. Chegara a hora de abrir unha nova ficha de paciente. 

Federico Limares Arias
CEIP Álvarez Limeses [Pontevedra]
 


A liberdade

D evezo por ser libre, por abandonar a curvatura sen fin da miña vida, esa órbita na que me movo irredutiblemente, adiante sempre, atrás sempre cando fago a conta.

Érgome sen a esperanza dun mañá diferente, déitome coa rutina esgotadora de brazos en suspensión, executando movementos mecanizados de obreiro de cadea de montaxe, que adormece na rutina da súa supervivencia.

Mercáronme un paxariño para que me fixese compaña, por mitigar a soidade que me afoga con cada segundo. Dende a súa gaiola feituquiña, dá paseos curtos e volve prisioneiro cara ao refuxio. Agora xa somos dous neste cárcere de melodías acompasadas, somos liñas paralelas destinadas a non atoparse en ningún punto.

Soño co reino onde os que son coma min se ispen destas obrigas e se abandonan á imaxinación, vestidos de maxia; derrétense no seu quefacer de mundos inexplorados, mutan en esculturas… sen importarlles o tempo que a min tanto me amola.

Nos escasos intres en que descanso, nos que a agulla dos segundos me dá unha paz en minúscula, soño que vivo lonxe, que fuxo pola fiestra entreaberta do salón e cun piar miudiño de fuga morna saímos voando os dous reféns deste zulo-comedor camiño doutras terras. Alí chámanme horloge cunha dozura que me sabe a mel, bautízanme coa liberdade que ansío, L’horloge du vent, e sei que xa Dalí, Miró e outros soñaron antes ca min, pero os soños non son patrimonio de ninguén e entre todos soñamos o que nos dá a gana, porque para iso serve a liberdade. Non perdades o tempo, sede libres coma min polo menos cando soñades, e non esquezades deixar entreaberta a ventá do salón, por se hai algún reloxo preso ou algún home ou muller que soñe coa liberdade.

María de los Ángeles Madriñán González
CEIP Pérez Viondi [A Estrada]

Comentarios