Opinión

Xisco / Barbie

Xisco

Mal sabía el que medrar sería o peor que lle podería pasar. Quizais era mellor así, vivir na ignorancia. Aínda era novo, case acababa de nacer. Os seus pais, pola contra, xa tiñan os seus anos. Eles naceran con outro fado.

Na súa inocencia, Xisco vivía para comer, durmir e explorar cada recuncho daquela eira. Encantáballe xogar ao aire libre. A súa especialidade eran os pinchacarneiros. Ningún dos seus irmáns era quen de igualar a súa perfección. Corría, choutaba e, cando un menos o esperaba, pegaba unha reviravolta. Caía de costas, de lado, pero cada vez con máis frecuencia conseguía caer de pé. Ría. Espernexaba. Era feliz, moi feliz. E así llelo dicía aos seus pais cada noite antes de quedar durmido.

Os días, cada un coa súa noite, foron pasando. Xisco medrara un chisco. Poderíase dicir que era xa maior. Mais o seu espírito non cambiara. Aproveitaba cada segundo de cada día e á noitiña, cando o sol se puña, Xisco entraba, ceaba algo para non ter que soñar coa comida e deitábase.

Aquela noite, coma sempre, pechou os ollos e sorriu mentres as imaxes doutro día marabilloso foron pasando como fotogramas. Adormeceu pensando nunha nova mañá. Pobre inocente!

Era unha mañá solleira. Xisco durmía; sentiu berros. Aquela voz coñecíaa ben; escoitábaa todos os días. Por que eses berros? Pasaría algo? Os berros estaban cada vez máis próximos. Abriu os ollos. De súpeto, aquela man, curtida polo traballo no campo, agarrou a súa orella. Xisco non comprendía nada. Aquela man que tantas veces o aloumiñara era agora unha man inimiga. Fóra, unha morea de mans trataba de inmobilizalo. Berrou e intentou escapar.

Xa era tarde.

Agora un pouquiño do seu ser estaba sendo afumado mentres penduraba nun pau da lareira.

–Que bos che saíron estes chourizos, mamá!

Lucía Blanco Sayáns
CEIP A Lomba [Vilagarcía de Arousa]


Barbie

Todas as rapazas tiveramos algunha Barbie, era parte do ritual que nos volvía femininas (hoxe en día sigo sen saber que significa iso): a través dela aprendemos que somos fábricas de bebés, concedémoslle predominio ao aspecto físico sobre o carácter e sometémonos aos homes. Pero pese ao machismo implícito naquel cacho de plástico, unha desas bonecas marcou positivamente a miña forma de encarar a vida.

Aínda me lembro dela, coa tiara no cabelo, ametistas no peito e un vestido de gasa. Sorría desde a portada dunha maleta fucsia, allea á infelicidade que a rodeaba. Eu mirábaa con resentimento mentres miña nai berraba que se ía da casa; non aguantaba máis a meu pai, dixo, turrando da equipaxe, tremendo en saloucos bruscos.

Eu tiña medo: é certo que non quería que mamá marchase, pero preocupábame máis que non lle coubese toda a roupa naquela bolsa pequena e chea de soños escachados. Sentinme impotente ao vela tan quebrada, co pelo revolto, o rostro enchoupado e o elástico do pixama tan forzado que se lle vía o cu; aferrándose á maleta de xoguete porque estaba desesperada. E eu non podía axudala.

Naquel momento sentinme triste e diminuta. Acabara de descubrir o secreto mellor gardado da miña nai: non era invencible, e doía, pero aínda me fería máis o sentimento de vergoña, o desexo de que deixase de humillarse, de facer o ridículo. Non entendía por que loitaba tanto; era demasiado pequena.

Logo comprendín que o problema estaba en que mamá dependía de meu pai, e prometinme a min mesma que non ía cometer o mesmo erro. Mellor ser como Barbie, pensei: sabe facer de todo e cobra máis que o mozo. Só espero que, se decide casar con Ken, pacte un réxime de separación de bens.

Paula Estévez Casales
Facultade de Filoloxía e Traducción [Vigo]

Comentarios