A realidade de Alba
Alba, esa noite, foi durmir. Deitouse na súa cama con Oto, o osiño, e o seu pai deulle un bico de boas noites na meixela. Unha ovella, dúas, tres, catro, cinco, seis e… zzzz…
Foi andando ata o seu "globo de voar" e subiuse a el con Oto, disposta a voar os sete mares como unha pirata do aire que era. Voou por riba do Atlántico, o seu océano, que tantas veces sucara. O océano de Galicia, a súa terra, pensou que era un bonito nome para un xornal, o seu xornal. Gustáballe moito viaxar no seu globo de voar por riba do océano, ulindo a brisa do océano, respirando aire de océano, sentindo o vento na cara e baixan do a coller auga para mollala mentres acariciaba os arroaces de pel salgada. De repente unha tinta negra apareceu no océano e un golfi ño díxolle a unha lura que tiña ao lado:
— Tranquila, a todos nos pasou algunha vez.
A lura, que era zurda, sinalou cara a atrás e todos viron o que había: un terrible e xigantesco tiburón branco, que se virou facendo moito ruído mostrando uns tremendos cairos. Quería darlles a Oto e a ela bicos suaves coma as ondas do mar mentres dicía: "Alba, Alba, esperta, que temos que ir á revisión!". Alba espertou e virou os ollos amodiño, como só ela podía facer, viu o seu pai e botoulle un sorriso pícaro que seu pai devolveu. O seu pai colleuna no colo e subiuna á súa cadeira de rodas. Chegaron ao hospital, sentaron a esperar e o pai oíu como un rapaz bisbaba ao oído de súa nai:
— É parapléxica!
O pai de Alba deulle un bico, un deses que facían que Alba volvese entrar na realidade, na súa realidade.
XIANA VILARIÑO GARCÍA
CEIP Serra Vincios [Gondomar]
O músico cego
Ollos de leite. A primeira vez que os vin ía eu paseando pola praza. Alí, ao carón mesmo da fonte, onde as pombas baixan para petiscar a comida que lle botan os cativos, había un home sentado nunha manta revellida, cunha lata aos pés para pedir esmola. Dicir que había un home sería algo normal, homes hai moitos, pero este era un individuo peculiar, diferente. Pel pegada aos ósos, fazulas esbrancuxadas, ollos de leite.
Era cego, mais tocaba unha frauta de cana cunha axilidade e sentimento que eu nunca antes vira. Achegueime moi amodiño a el e deixeille na lata unha moediña que trouxera comigo para mercar un xeado. A moeda caeu no recipiente cun son metálico. O home virou a cabeza cara a min e miroume; si, miroume cos seus ollos cegos. Xeóuseme o sangue nas veas, e os pelos da caluga tentaron escapar.
Corrín coma un tolo á miña casa, pero, ao día seguinte, volvín velo. Así durante meses, e, durante meses, el ollábame a alma cos seus ollos de leite. Ata que un día, desapareceu. O músico marchou. Nese intre, pensei que nunca o volvería ver e, efectivamente, así foi.
Pero cada noite, cando estou na cama a piques de pechar os ollos, escoito unha melodía que soa a frauta de cana.
ESTELA MUÍÑOS GARGAMALA
[Gañadora na categoría de Secundaria]
CEIP Serra Vincios [Gondomar]
