Opinión

Ao meu carón / Novas

Ao meu carón

Hai algo roto en min; os meus medos desbordan polas gretas que enchen as miñas meixelas. Son dor, son incerteza, son preocupación. Son o peso nas túas costas, son a atadura que te impide alzar o voo. Por que segues ao meu carón?

Sobre a miña cabeza flotan eternas nubes, sempre grises e cheas de chuvia. Descargan a súa tristeza sobre ti que, inmutable, aguantas a chaparrada ata que me colles en brazos; estou empapada, ata o meu corazón treme. Docemente secas as pingueiras que esvaran polo meu rostro, tinguíndoo de melancolía. Por que segues ao meu carón?

A luz xa non vive na miña ollada, non escintila co pestanexar, a escuridade das miñas pupilas extinguiu as súas lapas, reducíndoas a cinzas, a meras bágoas negras. Estas estrelas dos meus iris debían alumear con forza se lograron atraer un ser tan puro coma ti ata a devastación que supón a miña compañía. Por que segues ao meu carón?

Sinto tanto os círculos escuros baixo os teus ollos, sinto o comprensivo xesto, as cansadas verbas. Sinto ser a causante de tanta dor e de te coñecer, porque sen ti todo acabaría. Pero non, ti négaste a soltarme mentres os espasmos axitan o meu débil ser, mentres imaxino novas formas de cortar o fío, de pechar os ollos. Non che pido que suxeites a miña man mentres caio, pídoche que a soltes. Por que segues ao meu carón?

Que hai nos meus beizos que piden bicos? Que hai nos meus gritos que inspiren cancións? Por que te empeñas en ser presente? Escóitame, sé pretérito, por moi imperfecto que sexa. Os meus demos pairan sobre ti. Fuxe. Fuxe! Ti que aínda podes, ti que aínda es, fuxe!...

Por que segues ao meu carón?

(Sorrís.)

–Porque te quero.

AINARA ÁLVAREZ RAMÍREZ

IES San Paio  [Tui]

Novas

Ela era unha rapaza de ollos de lume e bágoas de mar. Unha rapaza calquera, coma ti ou coma min, só que ela creaba vida. Pode que tivese algo de meiga. Tiña un caderno de meigas e trasgos, con cicatrices de tinta e carbón. Un pequeno universo no que lle gustaba perderse na procura dun mundo mellor, un mundo no que as súas palabras tivesen máis valor, un país no que os seus dereitos fosen máis ca uns papeis sen sentido.

As ondas comezaban a xogar de maneira cruel con aquela cáscara de noz, chea de xente. O home que narraba aquela historia calou e as persoas da lancha volveron á realidade. Unha tormenta achegábase. A inquietude converteuse nun tripulante máis a bordo. Novos, vellos. Mulleres, homes, nenos. Non importaba. Aferrábanse todos, tremendo a súa atadura. Habería unha besta mariña baixo eles que estaba a probar sorte? A escuma engalanaba o bote. As vogas cada vez eran máis grandes. As palabras quedaron molladas, incapaces de saír dos beizos destas persoas. Algún choro desesperado dun pequeno era acalado pola preocupada nai. Houbo un viro inesperado. A barca envorcou, volteou completamente. Houbo varias salpicaduras, e logo, nada. O mar volveu ser tan silandeiro coma antes, traizoeiro. Coa tormenta, un milleiro de esperanzas e soños, incluída a nena de ollos de lume, volverán ser un número máis nas noticias da mañá.

CARMEN CARBÓ OTERO

IES Santa Irene  [Vigo]