Opinión

Cando a luz non está... / O meu xirasol

▶  Diario de Pontevedra, en colaboración coa Fanpa e o Concello de Pontevedra, publica cada día dous dos relatos finalistas da VII edición do concurso literario
 

Cando a luz non está...

Correr, iso era o único que me pasaba pola mente, pararme era un luxo que non me podía permitir. A maleza que chegaba ata as copas das árbores impedía que a luz prateada da Lúa puidese acabar con aquela escuridade na que me atopaba mergullado e que o asolagaba todo. Ás miñas costas podía escoitar o ruído das ramas ao romper cando eran esmagadas por aquelas enormes gadoupas e tamén podía escoitar a respiración daquela besta que corría tras de min. Os seus ollos vermellos lembrábanme que non debía parar se non quería que os meus maiores medos se fixesen realidade.

Hai meses, un conxunto de pesadelos, maldicións e malos pensamentos que só facían aterrorizarme, convertéranse nun pequeno monstro que, ao comezo, parecía inofensivo, pero que agora se volvera na miña contra. Este ser que eu mesmo de maneira inconsciente creara, alimentábase do medo e vivía escondido na sombra. Parece irónico, mais ao monstro do medo aterrorizáballe a luz. Despois de todo o tempo que agardara para facer que esta criatura desaparecese para sempre, non podía permitirme ningún erro que o botase todo a perder. Tentaba non pensar no que podería suceder se por algún motivo algo saía mal. De lonxe escoitei a vella campá da igrexa, os seus sete dongs metálicos resoaron por todo o bosque. Esta vez corrín máis do que correra, saquei forzas de todos os recunchos do meu corpo e, axudado pola luz dun novo amencer, cheguei á saída daquel terrible bosque. 

O monstro do medo apareceu cando a lúa lle dicía adeus ao sol para que os seus raios o iluminasen todo. O último que viu o monstro do medo foi a luz antes de desaparecer e converterse en po, po que pronto se esquece, igual que os pesadelos das noites anteriores.

MARÍA CALVAR GIRÁLDEZ

[Finalista destacada na categoría de Secundaria] IES de Mos [Mos]

O meu xirasol

Sempre pensei que ela era un xirasol. Dende o primeiro momento no que a vin, souben que había algo naquel pequeno rostro adornado por innumerables pencas que me deixaba marabillada.

Talvez fose aquel cabelo de ouro rizado e mais eses orbes de xade que tiña por ollos, ou quizais o feito de que cada vez que a contemplaba lembrábame da miña pintura favorita: Os xirasoles; pero ela era unha atracción para a vista e unha razón máis pola que amar estas flores.

Os xirasoles viven nunha danza continua perseguindo o sol en busca da vida que concede, pero, neste caso, o sol tiña un rostro aburrido e a actitude máis horrorosa que xamais vira. Neste caso, o sol non lle proporcionaba vida ao meu xirasol, senón que lla arrebataba.

O meu xirasol danzaba e danzaba ao redor do sol e, con cada día que pasaba perseguindo eses escasos raios sen luz, ía perdendo ese resplandor e ese sorriso que me fixeran namorarme dela.

Ata que un día saíu o Sol, mais esta vez o xirasol non o perseguiu. 

E, a partir de entón, o meu xirasol recuperou o que aquel patético sol lle arrebatara. Brillaba por si mesma, xa non necesitaba a alguén para darlle a vida que agora irradiaba. 

Eu adoitaba ser nada e ninguén para ela mentres que ela era a miña flor favorita. Por iso, pregúntome todos os días ao abrir os ollos pola mañá como é posible que un fermoso rostro pencoso estea ao meu lado.

E talvez sexa algo absurdo, mais a resposta encóntrase en algo que dixera a miña profesora de bioloxía hai xa moitos anos: 

 –Cando os xirasoles alcanzan a madurez, deixan de xirar cara ao sol, esquécense do resto do mundo e colócanse cara a oriente o resto da súas vidas. 

FÁTIMA EZZAHRA IBRAHIMI BARNOSSI

[Finalista destacada na categoría de Secundaria] IES Luis Seoane  [Pontevedra]

Comentarios