Opinión

De titanio e nácara / Chove

De titanio e nácara

No fondo da cidade reinaba o silencio. A Lúa deitaba na ría un camiño de titanio e de nácara. A ponte de Rande escondía as mans. A noite retomaba a marcha.

Os xemidos dos amantes en toaban unha canción de estío. As ondas bicaban os barcos con sede de mexillóns: eran cen almofías repletas de soños, que deixaban sucos de choiva na cara dos mariñeiros. Había fame de cama.

Non concordaba o sol do escaparate coa contorna dos seus corpos.

E era aí, nesa silueta engulida polas letras salgadas, onde o meu avó prendía a maxia dos motores. Mirábaos de esguello mentres, na terra, as fillas do monte saloucaban cantos de serea. Cravara, unha delas, o lado triste da Lúa no seu peito e comezara a invocar a area no fondo do mar, e o mar bisboulle á area o seu tempo. Foi ela a que desterrou do fondo o segredo do meu avó: a miña liñaxe.

O meu pai caeu da ponte unha alborada do setenta e oito. Comezara a construción. Xa se envernizara o estreito cun cinto de mil cincocentos metros. Foi aí, nese punto da ría, onde o meu avó viu as augas engulir o seu fillo, namorado da miña nai.

Foron meses moi duros para a familia. Ao avó custoulle volver ao mar, pero, cando o fixo, trouxo pesca, unha pesca inusitada. Cando o meu avó volveu ao mar, pescoume a min.

Si, son filla dun pai afogado que voa alto e que rexe, coma as gaivotas, o centro da cidade; dun pai que crava o seu ollar en min, á vez que en todos, dende as columnatas; co seu armazón de peixe, co corpo de titanio e a mirada de nácara; dun pai que estraña ata as entrañas a mamá serea.

Soledad García Riveiro 
CEIP Humberto Juanes [Nigrán]


Chove

As pingas de auga esvaraban amodiño pola fiestra da clase. Semellaban ingrávidas bágoas fuxidías fronte ao abismo. O ceo cincento perfilaba as siluetas dos tellados. Bordeando a lagoa asexaban, morriñentos, os vellos carballos, petrificados pola friaxe do inverno.

Unha ondada de notas musicais fixo eco na parede e repenicou contra os cristais provocando a eclosión de diminutos borboriños de luz. "O son do ar" peneiraba o silencio. A profe de pintura parecía cansa, sumida nunha auréola de vaguidade difusa que delouraba a súa ollada de mel. Uxía, ausente, sentiu o arrecendo amistoso da súa voz agarimándolle a pel. Os trazos finos do pincel concretaban as formas, e as cores iluminaban os baleiros enchéndoos de vida. Mergullouse, inconsciente, no espello da lagoa na procura do grolo inspirador. Pero alí, soterradas baixo a superficie acuosa, agardábana as tebras. No pérfido reflexo visualizouse de novo indefensa, acurralada contra o valado, coas lousas feríndolle as costas, aturando impotente os empurróns. Sentiu o medo furando coma raíz entre penedos, rabuñándolle os ósos, paralizando o tempo. As voces e gargalladas insolentes acoitelando o ar sen piedade. Pechou os ollos pero seguían aí: pantasmas indómitas apoderándose da súa vida. Anicouse, cubriuse coas mans, aldraxada, minúscula.

Inesperadamente, un aloumiño tenro percorreu os seus cabelos louros. O seu corpo ensarillado desenfiouse sobre o pupitre. Sentiu como lle chovía dentro. Unha fervenza de bágoas abrollou mainamente das súas fontelas abertas. E no silencio da tarde foi quen de escoitar a voz de seda que puido liberala do inferno.

No horizonte, unha raiola de sol loitaba por acomodarse entre neboeiras.

Uxía abriu a xanela para deixar entrar a luz e empoleirar a súa dignidade asolagada.

Sobre o papel, as olas, dun inmenso mar azul, fundíronse en aperta salgada contra os cantís, namentres un arco da vella coroaba de luces o solpor.

M. Rosario Golmar Saavedra 
CEIP Xesús Golmar [Lalín ]