O país das palabras
CAPÍTULO I
Moitos preguntarédesvos de onde viñeron as palabras, pensaredes que as fixemos nós. Pois non, veñen dun lugar moi lonxe, o país das palabras. Unha pequena, minúscula estrela onde as palabras viven.
Alí había palabras con prefi xos, con acentos... Ata había palabras con máis de oito silabas e outras con só unha.
No seu mundo, as palabras eran como o que dicían, a palabra «Sol» resplandecía como o ouro, e «noite» brillaba coa luz da Lúa.
Tamén existían familias, por exemplo, as sinónimas, as polisémicas ou as compostas. Tamén había palabras moi soas, como as monosílabas. E existían palabras que non significaban gran cousa, como «ninguén», ou «nada» ou «baleiro».
Todas convivían, mais había algunhas que eran malas e non se portaban ben.
CAPÍTULO II
Un día chegou á praza central unha desas palabras que quería cambiar as cousas.
Era a palabra «manifestación», viña acompañada doutras que tamén estaban de acordo con ela.
Todas calaron e «manifestación» dixo berrando:
–Eu estou farta de que haxa tantas guerras e pelexas. Eu digo que acabemos con esas palabras malas. Quen está comigo?
Escoitouse o silencio por uns segundos.
CAPÍTULO III
«Amor» falou:
–Paréceme unha boa idea.
«Paz» saíu ao paso:
–A min igual. Podemos facer unha fogueira?
E «maxia» dixo:
–Non, iso sería algo malo. E se fago algo de maxia?
Case todas as palabras dixeron:
–Siiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii...
–Abracadabra!!!! Que desaparezan as malas palabras.
E, dende aquel entón, xamais existiron mal, guerra, morte e outras que xa se esqueceron no país das palabras boas.
Xulia Teixeira Rey
CEIP Álvarez Limeses [Pontevedra]
Caduca
Chámome Caduca. Nacín na primavera coas miñas irmás. Cando nacemos, somos verdes. Ás miñas irmás e mais a min gústanos moito o Sol e a auga para poder vivir e crecer; sacámola da terra.
No verán vai moito máis Sol, e alimentámonos mellor, porque o Sol é o máis importante para a nosa vida: sen el, non existiriamos. Nesta estación, o sol queima máis e xa empezamos a cambiar de cor; ás veces, cando chove, refrescámonos un pouquiño. Que ben estamos entón!
No outono vai menos calor e estamos máis fresquiñas. Nesta época xa somos algo velliñas e sabemos que queda pouco tempo para morrer. A nosa cor mudou: marrón, vermella, laranxa e amarela. Agora o vento é máis forte e chove bastante; como somos máis velliñas e temos menos forza dóenos todo o corpo e gastamos moita enerxía para non caer. Algunhas non o conseguen e caen ao chan.
Dende o alto da árbore vemos as nosas irmás caídas e tamén outras compañeiras doutras árbores.
Agora tócame despedirme das miñas irmás: vai moito vento, non resisto máis, estou feble, non podo máis… Outro día chegarán outras amigas miñas. Non temos que estar tristes!! Adeus a todos e todas!!!
Luís Trabazo Rey
CEIP A Laxe [Marín]
