Por que?
Esta son eu, chegando ao final dos meus días, unha muller calquera, das moitas que hai no mundo, que está preto de alcanzar a resposta a… Por que?
Alí estaba eu no portal da miña casa preguntándome… Por que? Meu marido tiña que partir por traballo cara a outro país, tocaba separarnos cando comezabamos unha vida chea de ilusión. Eran malos tempos, eu non sabía se volvería ou se nunca máis volvería velo.
Pasaron os anos e eu seguíame preguntando... Por que? Por que el e non outro... Por que?
Os anos seguían pasando e eu non sabía nada del, do meu marido; seguín a vida soa sen ninguén que estivese ao meu lado, sen ninguén que me axudase nos momentos difíciles e sen ninguén para compartir os momentos alegres, pero esperanzada de volver velo.
Un día chamáronme por teléfono: "O teu marido está morto", dixéronme. Eu estaba desfeita. Non me dixeron como foi nin... por que? Pero, certamente, eu non podía facer nada. Nunca souben máis del. Así é a vida, sen respostas, con moitas preguntas... Con tempos peores e tempos mellores, foi pasando a miña vida.
Xa era velliña, estaba soa e triste, non tiña ninguén ao meu carón. Un día cando xa era moi maior volvinme preguntar o mesmo de moitos anos atrás... Por que?
Entón pensei: "Dentro de pouco volverémonos xuntar e poderás dar resposta ao meu… Por que?".
E así, sen pensalo máis, un sorriso instalouse na miña faciana; as repostas están preto, e a nosa xuntanza tamén.
Andrea Núñez Borregeiros
CEIP Plurilingüe Frián-Teis [Vigo]
O corvo
Nunha illa, un personaxe misterioso accede á vila, entra polas chemineas das casas e recolle alimentos e auga.
Pola mañá todos os habitantes da vila decatáronse de que pasaba algo estraño, había un fume negro que cubría todo excepto o castelo.
Todos corren ao castelo a cubrirse da tormenta, mentres a silueta escura volve roubar nas casas, pero só unha cousa. No seu lugar deixa un papel que pon "este é o final". Volve ao castelo e funde todos os obxectos nun cristal púrpura que expulsa unha onda expansiva...
Os espellos comezan a escachar, trece corvos sobrevoan o castelo, os gatos que estaban na tormenta vólvense negros...
A tormenta cesa, os habitantes volven ás casas e atópanse coa nota. Todos quedan na casa, temerosos. Escóitase o cantar dos corvos nunha fría noite, as nubes tapan o ceo, o único que se pode ver é a Lúa, que alumea os morcegos.
Ao darse conta de que non hai auga nin comida, saen.
Cando chegan ás leiras, o gando non está, e as colleitas podreceron. O único que quedaba eran as cabazas, pero ninguén as quería. Desprezadas, comezaron a escurecerse, crearon caras propias, ilumináronse e comezaron a facer sons terroríficos.
A silueta vólvese ver. Os trece corvos levántana e saen voando: "Todos vós, pobo desta illa, tiñades que coidar este castelo e non pensar que está abandonado. Alí viven paxaros, gatos, arañas e eu, o Corvo".
Comezou a tronar moito máis, o Corvo empezou a esvaecerse, coma un espectro. A tormenta tornouse violácea pola súa enerxía e destruíu todo ao redor. Tan só sobreviviu un dos corvos, que seguiu a grallar toda a eternidade. Aínda se segue dicindo que o espectro vaga pola illa tentando buscar alimento para o seu corvo.
Martiño Ojea Troncoso
CEIP Altamira [Salceda de Caselas]