Opinión

O señor Eduardo / Soidades

O señor Eduardo

O señor Eduardo ergueuse e abriu a fiestra para, entre os barrotes, ollar a xente moverse pola rúa. Xa levaba un anaco alí cando o seu respiro se entrecortou. Unha moza de mediana idade e unha beleza extraordinaria, segundo o propio Eduardo, subía camiñando pola outra beira da rúa. A moza mirouno, saudouno cun aceno de man e un sorriso amigable.

A Eduardo comezou a latexarlle forte o corazón. A moza saudárao como se o coñecese. Iso podía querer dicir que "a rapaza quería algo" con el. Ese pensamento meteuse moi forte na cabeza do señor Eduardo e, dende ese día, decidiu estar na fiestra á mesma hora para vela subir.

Ao outro día, volveu vela, e ela fixo o mesmo: saúdo e sorriso. Pero esta vez Eduardo, en lugar de quedar embobado mirándoa como o día anterior, correspondeulle co mesmo sorriso e co aceno de man, o que fixo que a moza rise. Isto encandeou de todo a Eduardo. Decidiu que tiña que facela súa.

Pero no domingo a moza non pasou. Con tal decepción, Eduardo estaba que fervía. Así que se deitou na cama e deixou voar a imaxinación. Viuse coa moza enriba del totalmente núa. Esta imaxe causoulle tal erección que ben soubo aproveitar. Pero o seu corazón xa non puido máis.

E así o atoparon na habitación da Residencia. Cunha man no membro viril e outra no peito. O 061 chegou pronto, pero dixo que non había nada que facer.

No outro día, o pobo murmuraba as circunstancias da morte do señor Eduardo. Incluso a moza "causa da morte" comentaba chorando:

–Vaia, agora que parecía que se poñía mellor da cabeza, que ata me saudou! O veciño que tantas veces me coidou cando eu era cativa e meus pais non estaban.

MARÍA DEL MAR CANEDA ESTÉVEZ
IES de Sanxenxo [Sanxenxo]


Canto dura un instante

Era obrigatorio aquel café, precisaba unha explicación. Escoitara falar moitas veces da soidade que experimentan os nosos maiores, de como a sociedade se afasta deles a medida que os anos se traducen en engurras e corpos encollidos. Xamais pensei que esa profunda sensación de abandono puidese chegar a afectarlle a alguén tan novo coma ti. Xamais imaxinei que ese sentimento te levase a escribir a túa propia necrolóxica, só para comprobar, "tras a túa morte", se significaras algo especial para alguén.

Aínda que nada escribín naquel obituario dixital que anunciaba a túa partida, derramei bágoas de tristeza polo teu final. Mentres lía as emocionantes frases de condolencia escritas por persoas para min descoñecidas lembrei os nosos paseos, as nosas charlas, as nosas risas. Logo, apareceu a distancia. Non sei por que. A vida, supoño. Cada un coa súa.

Dez anos sen saber de ti e de súpeto Internet falábame da túa morte. Tecleara o teu nome e apelidos nunha busca inocente e a pantalla do ordenador cuspiume a noticia. Dous meses despois de asimilala, o estupor do encontro. Cando nos cruzamos non o podía crer. Primeiro a meirande das apertas. Logo as preguntas atropeladas.

–¿Un café? –preguntaches. E co café veu a incrible explicación. Enfadeime.

Non entendía os teus motivos. Recrimineite por xogar a un xogo tan macabro.

A túa resposta sorprendeume.

–Necesitaba esas palabras de agarimo que non recibía en vida –dixeches.

–Xamais as pediches… –murmurei incómoda.

–Ti cres...? –insistiches.

Non souben que dicir. Mirándote aos ollos, por fin o entendín. Hai moitas formas de suplicar afecto, pero, ás veces, non sabemos mirar.

EVA CASTRO OUTEIRIÑO
IES Sánchez Cantón [Pontevedra]

Comentarios