Chove na praia

Foi un verán, hai xa moitos anos. Dun momento ao outro comezou a chover. Non souben reaccionar. A medida que a descarga de nubes se facía incuestionable sobre o meu corpo recén pintado de protección solar; a medida que a area quente se humedecía con auga doce, pasaron alomenos dous minutos de parálise nos que o tempo se detivo. Non fun a única persoa que ficou estática, agardando que quenquera que ousara provocar semellante anomalía estival arranxara de contado unha situación que botaba por terra toda a xornada. Era o plan perfecto, mentalizárame para el, non contemplara ningunha outra alternativa e, cando por fin me relaxara, esfumouse.

Nunca estamos preparados para que chova na praia en pleno agosto. É coma se alguén viñera burlarse da nosa confianza e a esnaquizara ata facernos sentir, de novo, vulnerables, pequenos. Coma cando un convidado di que á comida que preparaches con todo o agarimo lle falta sal -sempre odiei á xente que, aínda a mesa posta, pide sal-. Coma saír do cine á metade da proxección porque non che gusta a película.

Agora que choverá durante varios meses en moitas praias do mundo -e máis nas de España, coa que está caendo!- é tempo para a introspección. Un día, de repente, asomará o arco da vella.