Díxoo a xornalista Antía Paz no foro As mulleres que opinan son perigosas, que acaba de celebrar a súa VI edición no Teatro Principal de Pontevedra: "Non estamos soas, estamos xuntas". E menos mal. Paz rememoraba así unha frase reveladora da súa filla cando, aínda cativa, deulle alento con ese instinto de supervivencia que, á forza da nosa realidade, acabamos por adquirir as mulleres.
Dende os meus 29 anos recén estreados ata os 77 da histórica Rosa María Calaf, vin pasar fronte a min un treito ben longo de loitas lexítimas, malas experiencias vividas e revividas, necesario inconformismo e un eterno despregue de talento xeneroso, dese que tende a man e dá folgos para continuar. Porque o xornalismo é unha profesión que escoita, que perdoa, que aprende, que discrepa e que vive coma se cada día fose unha nova oportunidade para mudar as cousas, para rachar os teitos de cristal, un a un, e para erguer por fin a mirada tímida, e cravar os nosos ollos orgullosos nos de quen nos diga que non valemos, que non o merecemos e que non duraremos.
E pode que así, un bo día, poidamos borrar dunha patada séculos de patéticas ladaíñas sobre a nosa roupa, o noso sorriso e os nosos corpos, e de paternalismo abusivo que nos diminúe, nubrando históricamente traxectorias brillantes nesas redaccións voraces nas que alomenos nos temos unhas ás outras, pero tamén as temos a elas.
