A música e a política

Coñecín -a dicir verdade- hai xa bastantes anos, a uns músicos deses de barrio de Madrid que, pantalón 'bombacho' pendurado dos cadrís e algunha rasta antiga como sinal dunha transgresora e ás veces difusa identidade estética grupal, si tiñan, non obstante, ben claros os principios que rexían o proceso de composición daquelas melodías alegres, afinadas malia as moitas veces rudimentarias condicións, e empastadas ao vivo como xa a moitos dalgúns 'modernos' lles gustaría hoxe sequera chegar a soñar. Só había unha lei: a música non podía, de ningún xeito, mesturarse coa política.

Foi unha confesión cargada de crítica amable nunha conversa de área de servizo de autoestrada cara a súa interlocutora, que era eu, aos 20 anos máis tercos e idealistas da miña existencia. A idea rechioume no cerebro pero non fun quen de replicarlle a aquela voz da experiencia.

Sacaron discos e, coa súa filosofía, acabáronse convertendo nunha especie de piratas dos escenarios. Cantáronlle ao ron, ao tequila, e a non sei cantas bebidas máis. Coido que unha vez tamén fixeran unha canción sobre unha mosca. Vaia cousas ten a música!

Co paso dos anos e da miña propia veteranía, agora creo que deixaron moitas cousas por dicir. Deixaron de ser a voz dos barrios da súa cidade, de cantar contra o inxusto. Nunca puxeron en palabras aquilo que outros non puideron expresar, nin compuxeron un himno de comprensión. Por iso, hoxe máis ca nunca, festivais coma o Revenidas de Vilaxoán e os grupos que formaron esta edición 2025 teñen todo o sentido. Non esquezan que calar tamén é un acto político.