O viño e o saber

Meu avó gabábase de facer o mellor viño entre as posibles comparativas do seu círculo máis cercano e ninguén era quen de levarlle a contraria. Era unha verdade amplamente asumida. Era, simplemente, certo. Xamais atopei - nin dei en buscar - argumentos que me levaran a pensar o contrario. Cada setembro, cada vendima, a rutineira recollida das uvas desas cepas que existen na miña familia dende moito antes ca min, era unha acción tranquila, que carecía absolutamente de misterio: esa colleita tamén se resolvería co mellor caldo. Non cabía pensar o contrario.

Era lei. Ou un acto de fe. O resultado, en verdade, tiña moito que ver co procedemento. As normas estaban ben claras e viñan dadas a partir dunha sabedoría fonda que se perdía nas orixes da tradición. Para facer o viño interviñan os astros. Non había outra posibilidade máis que emprender a súa elaboración coa lúa minguante pendurada do ceo. A lúa chea estaba terminantemente prohibida.

Nunca cheguei a pedirlle explicacións por este feito. Tampouco sei se podería darmas, nin as quero. Eles, os que sostiñan as tradicións, os fogares e o campo, nin sequera sabían moitas veces o por que, pero sabían que tiña que ser así. Con esa confianza sacaron adiante a vide e a vida, e van deixando, coa inevitable marcha, un espazo baleiro nos saberes e no corazón, tan inexplicable coma aquel mellor viño que cada setembro volvía ser na casa, sinxelamente, unha realidade de facto.