Unha soa canción

Contábame este martes un coñecido músico, deses que traspasan xeracións, e a quen pronto asomarei por estas páxinas que, cando hai xa certa cantidade de anos a súa discográfica decidiu chimpalo a el e aos seus compañeiros, o motivo de acometer semellante insensatez - logo o tempo demostraríao - foi o seguinte: eran pouco modernos.

Seguiron facendo cancións, quizais coa inxenuidade dos 20 anos recén cumpridos que cren que todo o poden, e saíulles ben. Hoxe contan no seu currículo con varios himnos que eu mesma berreei nos lugares máis insospeitados. Moitas veces no coche, sen rumbo a ningures. Eses acordes, esas letras, ese 'nonseique', é a diferenza entre que unha canción aniñe na cabeza unha semana, ou unha eternidade.

Nunha parada técnica para aliviar o estrés o pasado mes de xuño, fun unha das miles de persoas privilexiadas que tiveron a honra de empaparse na pista traseira de Springsteen e a Street Band en San Sebastián. A tormenta eléctrica daquela noite foi histórica. O regreso dos músicos ao escenario, coas guitarras enchoupadas, ainda máis.

Vexo estes días os carteis dos festivais do verán galego e pregúntome: canta xente lembrará, en dez anos, unha soa canción?