Jour de fête

O Salón do Libro de Pontevedra é sempre unha festa. A visita a ese espazo cheo de imaxinacións, emocións e feitizos literarios dende as diferentes temáticas que o protagonizan cada ano, non deixa de ser como naquel filme maxistral de Jacques Tati, Un día de festa. Na película, chea de sensibilidade, humor e momentos inesquecibles da historia do cinema, un pequeno pobo prepara o seu día de festa mentres un carteiro, coas mellores intencións en facer ben o seu traballo, adícase a provocar toda unha serie de pequenos desastres.

Paseando de vagar polo Salón do Libro deste ano no que Orbil e os Feroz conformaron unha afouta alianza estratéxica entre escrita e cinema, a lembranza desa película que vin fai bastante anos veu ao meu recordo como un flashback emocional que me permitiu recuperar ese gosto doce na memoria que deixan os bos momentos. Este salón leva deixando en min ao longo dos anos inesquecibles momentos, moitos compartidos coas miñas nenas, cando eran realmente nenas, que observaban os traballos escolares, que escoitaban contos en espazos sorprendentes e máxicos ou se deitaban en coxíns sobre o chan para pasar as páxinas dos libros máis fascinantes. Agora o tempo pasou, mais o Salón do Libro segue aí, incorporando novas xeracións de lectoras e lectores, pero eu sigo percorrendo eses espazos cunha mestura de nostalxia e felicidade que ten moito que ver tamén con esa película na que se incorporaba de xeito lúcido unha ollada a un cambio de tempo coa chegada dunha modernidade que ía a mudar moitas cousas nas apracibles vidas dos seus protagonistas, mentres gozaban do gran día cheo de bailes, tómbolas, carruseis e as máis diversas atraccións.

Agora vexo nas nenas dos demais as miñas rapazas, nos pais que se deitan a suxeitar grandes libros fronte a elas a min mesmo e penso que o Salón do Libro é un invento fantástico ao que o paso do tempo non fai máis que engadirlle méritos, algo semellante ao que aconteceu co cinema cando os Irmáns Lumière proxectaron as súas primeiras imaxes en movemento, ou cando George Méliès non deixaba de sorprender aos novos espectadores deste espectáculo coas súas películas cheas de trucos. Dirán vostedes que todo isto queda moi afrancesado, pero todo ten unha explicación, como é que sexa a Literatura, e daquela a cultura francesa, a protagonista convidada a esta edición, de aí que un deses recunchos do Salón do Libro esté cheo destes pioneiros do cinema, pero tamén das pegadas de Jules Verne, de Antoine de Saint-Exupéry ou, como non, dun Astérix a piques dunha nova aventura, desta vez polas terras lusitanas. Nese contexto adéntrase unha pequena nena que, ignorante do que supón ese universo, que abofé coñecerá cando medre, se atopa cun raposo que, case sen ela darse conta, ao seu ouvido lle bisba que "O esencial é invisible aos ollos". Ela, que algo notou no seu interior, busca o acubillo dos brazos do seu pai, pero xa como portadora dun deses segredos eternos que confirmará co paso das anos.

Como cada edición nas paredes do Salón ábrense infindas fiestras para activar a nosa imaxinación e que forman parte dunha decoración imprescindible para entender as posibilidades que nos ofrecen as páxinas deses libros aos que se honra. Un non pode deixar de louvar o mérito de nomes como os de Ana Seoane, Manuel Lourenzo, Marta Moldes, Aritz Amatria ou Nuria Díaz, capaces de poñer toda súa creatividade a funcionar para abraiarnos coas súas ideas e solucións para que ese traballo fascine aos cativos. Unhas paredes nas que sempre é emocionante atopar a presenza do, por outra parte, sempre presente Agustín Fernández Paz, ou nomes como os dos tradutores, Isabel Soto e Xavier Senín, que serán obxecto dunha merecida homenaxe por ese traballo tantas veces orelado do mérito que lle damos á literatura, pero sin a que sería imposible achegarnos a textos marabillosos.

Sigo percorrendo o Salón gozando da visita, sentindo nas olladas deses cativos o valor da cultura como xeito de formar persoas, mentres agardo ansioso completar a visita coa miña anual aperta a Orbil. Un abrazo fraternal que terá que agardar a outro día, que, dende logo, voltará a ser un día de festa.