As liñas vermellas da infamia en Gaza

Nunha beira, o terrorismo fanatizado que non sae da nada pero secuestra e mata. En fronte, animada pola vinganza, a lei do Talión que cega a todos. Por cada israelí asasinado, 1.200, a maquinaria bélica xudea matará a dez, vinte gazatís: 13.300, deles 5.600 nenos. Devastación en prime time na invivible Gaza. Os deuses non confunden aos terroristas nin abominan dos crímenes de guerra.

Na foto do xornal, unha ducia de nenos palestinos con candeas nun hospital de Gaza. Un deles, cun futuro que se adiviña, ergue a man coa uve da vitoria. Na páxina veciña unha rapaza xudea con atuendo de verán camiña despreocupada pola rúa en Xerusalem trasteando no móbil. No ombreiro, un kalashnikov.

Nas prazas do mundo camiñan pantasmas de islamofobia e antisemitismo. Detrás delas, a un lado as vítimas, no outro os vitimarios. Mala cousa cando os dogmas expulsan palabras e dúbidas do cerebro, e nas vísceras fermenta o odio. Sobre a liña vermella da infamia, os versos de Wislawa Szymborska: ‘Mirade qué activo vai/qué ben se conserva no noso século o odio/con qué lixeireza vence os grandes obstáculos/qué doado lle resulta saltar sobre a súa presa...’. Paga a pena ler enteiro o poema. Así de fácil saltan os versos daquel sanguento século XX a este XXI onde as leccións sobre barbarie non foron aprendidas. No medio do estrondo da pólvora non é doado escoitar leccións do dereito humanitario internacional.

E así, a este lado da decencia da liña vermella está o noso sensato e culto secretario xeral das Nacións Unidas da familia humana, António Guterres. Clama polo diálogo e a palabra. Moi crítico coa desmesurada resposta bélica contra os civís. A letal e cega vinganza contra Gaza parécese tanto a un crime de guerra que é un crime de guerra. Crise humanitaria e crise de humanidade.

A miseria e a desesperanza, mortes e destrución, feridos e medos, barbarie contra civís e o martirio dos nenos coloca no mesmo lado da liña vermella a aquel gueto de Varsovia, a este gueto de Gaza. Unha ratoeira de 365 km², onde o expansionismo sionista estabulou máis de dos millóns de seres humanos. 

Os feroces señores da guerra e da vinganza este lado, terror no outro, escriben sobre o dintel da entrada no inferno, o paso de Rafah: "Perdede toda esperanza". É cousa sabida que as guerras nunca rematan. 1948, a Guerra dos Seis Días, a do Yom Kippur, as Intifadas de 1987 e do 2000. Agora esta. "Vendrán más años malos/y nos harán más ciegos" nesta ferida aberta. ¡Que difícil imaxinar ningún futuro! O espanto e a devastación non poden ser o prezo a pagar por ningunha patria, por ningunha terra prometida, por ningún deus celoso.

A este lado da liña, a indiferencia do mundo. Ao outro, a desesperanza. No medio a cor vermella da infamia. Gaza.