Para a próxima semana

Choveu e volverá chover cando lle cadre, cando o digan as meteorólogas ou cando, pola contra, digan que aperta o sol, o sol de xullo, deste mes caloroso, no que cando lle toca quentar, quenta. A partir de agora, despois do San Santiago, mingua o verán, minguan os días, cambia o tempo e todo cambia.

Incluso cambia o razoamento, a mesura e o modo de falar, de opinar e de arengar dos políticos, eses profesionais malabaristas que cambian cando lles da a gana. Deses que son quen de cambiar o dicionario, palabra a palabra e a mil voltas por minuto. Calquera político é capaz de ser amigo e inimigo teu ou de calquera, en breves instantes e a calquera hora de calquera día dun ano calquera.

Eles marcharon convencidos da súa certeza, e ti? Ti que pensas dos falabarato? O albanel que traballa na casa do veciño pasa a xornada pendente do tempo. Vai, coa vista posta noutra obra, mirando cando cambia o tempo. Daquela, viremos rematar estes exteriores, díxolle á ama, coa que tiña contrato asinado dende hai un par de anos.

—Pero, non poderán vir e poñer esa porta de fóra?, dixo a propia ama. —Si señora, non faltaría máis, "para a semana que vén, como lle dixen o outro día, vimos e rematamos o que falta, un ou dous días de traballo, para dous ou tres operarios". Se cadra, xa vimos antes, tan pronto cambie o tempo.

A señora, con certo desasosego, chegou á casa, acendeu a televisión e díxolle ao seu compañeiro Xoán Miranda, que estivera atento ao tempo, aos partes meteorolóxicos do mediodía e da noite, para saber cando sería o día no que Balbino retomara a obra e comezará a colocación da porta. Quen sabe? Será para a próxima semana!

Xoán Miranda escoitouna, mirouna e murmurando acendeu a televisión, "se chove porque chove e se quenta o sol, con esa calor soleada, hai que ir á praia. Primeiro á festa do patrón e logo, despois de xantar, a onde se poida". A obra está aí e, a pesar de que é hora de avanzar e rematar, o mellor é calar e agardar. De traballar, como di a Tía Manuela, que ninguén se acorde, é tempo perdido.

Cando pasa o verán, o outono entra triunfal e, decontado, chega o inverno murcho e un ano máis. Mentres tanto a obra segue esperando pola vindeira semana, esa tan próxima que non chega nunca.