O vendaval

A borrasca que se desatou en todo o Estado o pasado 8 de marzo leva o nome dunha amiga miña. Non é, nin moito menos, un nome habitual, polo que demos en interpretalo –tan místicas somos ultimamente– coma un sinal do destino. J, facéndolle xustiza á súa agora cicloxénica denominación, saíu á rúa na cidade onde vive, coa cabeza afundida nun chuvasqueiro morado, e o puño en alto. Ao seu, uníronse os de outras amigas e, alí, naquel intre, co pelo enchoupado e o corazón quente, moitas cousas estiveron ben, mentres ao redor todo semellaba caos.

O furacán que vén de concentrar en Pontevedra a forza descomunal das palabras pronunciadas alto e claro por decenas de mulleres xornalistas, arrasou coa tensión acumulada de todo un ano de precariedades laborais, de machismo nas redaccións e na vida a partes iguais, e deixou oco para as experiencias compartidas, para as Mulleres que opinan cada vez máis firmes e decididas, máis libres e combativas, cada edición. Coa voz quebrada, a rabia a flor de pel, ou a pisada firme sobre as táboas do Principal. 

O ollo dese furacán trouxo tamén á cidade á miña amiga C, cunha morea de horas de conversa acumuladas entre as páxinas da axenda, e un agasallo no bolso para dialogar cun chakra que, adoecido pola vocación e a vida, deu en declararse en folga. Cando fóra todo semella calma, sempre pode, aínda, arremuiñarse un vendaval interior.